Atemoya zaden (Annona × cherimoya)

Atemoya-zaden (Annona × cherimoya)

Prijs voor Pakket van 3 zaden.

De atemoya (Annona ×atemoya) is een kruising tussen de cherimoya (Annona cherimola) en de zoetzak (Annona squamosa), die in 1908 in Miami (Florida) is ontstaan. Het is een tot 9 meter hoge, groenblijvende boom met korte stam en overhangende takken. De afwisselend geplaatste bladeren zijn ovaal, leerachtig, 12-15 cm lang en tot 7 cm breed. De langgesteelde, gele bloemen zijn 5 cm breed.

De vruchten zijn hartvormig, 10 cm lang en 10 cm breed. De schil is bezet met wratachtige uitsteeksels, die uitgesprokener zijn dan bij de zoetzak. Het vruchtvlees is roomwit en vast van structuur. De smaak is zoetzuur aromatisch en lijkt op die van de cherimoya.

De atemoya wordt gekweekt in het zuiden van de Verenigde Staten en in Australië.

De atemoya, Annona × cherimoya of Annona squamosa × Annona cherimola is een hybride van twee vruchten - de suikerappel (Annona squamosa) en de cherimoya (Annona cherimola) - die beide inheems zijn in de Amerikaanse tropen. Deze vrucht is populair in Taiwan, waar hij bekend staat als de "ananassuikerappel" (鳳梨釋迦), en daarom wordt soms ten onrechte aangenomen dat het een kruising is tussen de suikerappel en de ananas. In Cuba staat het bekend als anón en in Venezuela chirimorinon. In Israël en Libanon wordt de vrucht achta genoemd, maar in Israël is het gebruikelijker om de vrucht Annona als Latijn te noemen. In Tanzania wordt het stafeli dogo ("mini zuurzak") genoemd. In Brazilië werd de atemoya populair en in 2011 werd in Brazilië ongeveer 1.200 hectare atemoia verbouwd.

Een atemoya is normaal gesproken hartvormig of afgerond, met een lichtgroene, gemakkelijk gekneusde, hobbelige huid. Bij de stengel is de schil hobbelig zoals bij de suikerappel, maar wordt gladder als de cherimoya op de bodem. Het vruchtvlees is niet gesegmenteerd zoals dat van de suikerappel en vertoont meer gelijkenis met dat van de cherimoya. Het is zeer sappig en zacht, smaakt licht zoet en een beetje scherp, die doet denken aan een piña colada. De smaak lijkt ook op vanille van de suikerappelouder.[3] Veel oneetbare, giftige, zwarte zaden zijn te vinden in het vlees van de atemoya. Als het fruit rijp is, kan het uit de schaal worden geschept en gekoeld worden gegeten.

Atemoya (Annona cherimola × squamosa) is ontwikkeld door cherimoya (A. cherimola) te kruisen met suikerappel (A. squamosa). Natuurlijke hybriden zijn gevonden in Venezuela en toevallige hybriden werden opgemerkt in aangrenzende suikerappel- en cherimoya-boomgaarden in Israël in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw.

De eerste kruising werd in 1908 gemaakt door P.J. Wester, een tuinder in het subtropische laboratorium van de USDA in Miami. De resulterende vruchten waren van superieure kwaliteit voor de suikerappel en kregen de naam "atemoya", een combinatie van at, een oude Mexicaanse naam voor suikerappel, en "moya" van cherimoya. Vervolgens, in 1917, kweekte Edward Simmons op het Plant Introduction Station in Miami met succes hybriden die een temperatuurdaling tot 26,5 ° F (-3,1 ° C) overleefden, wat de winterhardheid van atemoya aantoonde die afkomstig was van een van zijn ouders, de cherimoya.

De atemoya draagt, net als andere Annona-bomen, protogynische, hermafrodiete bloemen en zelfbestuiving is zeldzaam. Daarom garandeert kunstmatige, handbestuiving bijna altijd vruchten van superieure kwaliteit. Eén soort, 'Geffner', produceert goed zonder handbestuiving. 'Bradley' produceert ook eerlijke gewassen zonder handbestuiving, maar de vrucht heeft de gewoonte om aan de boom te splijten.[6] Atemoya's zijn soms misvormd, aan één kant onderontwikkeld, als gevolg van onvoldoende bestuiving. [nodig citaat]

Een atemoya-bloem, in zijn vrouwelijk stadium, opent tussen 14.00 en 16.00 uur; de volgende middag tussen 15.00 uur en 17.00 uur verandert de bloem in het mannelijke stadium.